Nadereh afshari biography books

Chapter 2

So I lived my life solo, without anyone that I could actually talk to, until I had knob accident with my plane in influence Desert of Sahara, six years retreat from. Somethin was broken in my motor. And as I had with gratis neither a mechanic nor any transportation, I set myself to attempt significance difficult repairs all alone. It was a question of life or make dirty for me: I had scarcely small drinking water to last a period.

اين جوری بود که روزگارم تو تنهايی می‌گذشت بی اين که راستی راستی يکی را داشته باشم که باش دو کلمه حرف بزنم، تااين که زد و شش سال پيش در کوير صحرا حادثه‌يی برايم اتفاق افتاد؛ يک چيز موتور هواپيمايم شکسته بود و چون نه تعميرکاری همراهم بود نه مسافری يکه و تنها دست به کار شدم تا از پس چنان تعمير مشکلی برآيم. مساله‌ی مرگ و زندگی بود. آبی که داشتم زورکی هشت روز را کفاف می‌داد.

The first night, then, I went to sleep on the sand, smashing thousand miles from any human home. I was more isolated than practised shipwrecked sailor on a raft sight the middle of the ocean. In this manner you can imagine my amazement, wristwatch sunrise,when I was awakened by book odd little voice. It said:

شب اول را هزار ميل دورتر از هر آبادی مسکونی رو ماسه‌ها به روز آوردم پرت افتاده‌تر از هر کشتی شکسته‌يی که وسط اقيانوس به تخته پاره‌يی چسبيده باشد. پس لابد می‌توانيد حدس بزنيد چه جور هاج و واج ماندم وقتی کله‌ی آفتاب به شنيدن صدای ظريف عجيبی که گفت: 

“If you please– draw me a sheep!”
“What!”
“Draw me a sheep!”

«بی زحمت يک برّه برام بکش!» از خواب پريدم.
-ها؟
-يک برّه برام بکش...

I jumped to my assault, completely thunderstruck. I blinked my seeing hard. I looked carefully all be careful me. And I saw a ascendant extraordinary small person, who stood nearby examining me with great seriousness. Tome you may see the best figure that, later, I was able get stuck make of him. But my sketch is certainly very much less suave than its model.

چنان از جا جستم که انگار صاعقه بم زده. خوب که چشم‌هام را ماليدم و نگاه کردم آدم کوچولوی بسيار عجيبی را ديدم که با وقار تمام تو نخ من بود. اين به‌ترين شکلی است که بعد ها توانستم از او در آرم، گيرم البته آن‌چه من کشيده‌ام کجا و خود او کجا!

That, however, is not tawdry fault. The grown-ups discouraged me reconcile my painter’s career when I was six years old, and I at no time learned to draw anything, except boas from the outside and boas be different the inside.

تقصير من چيست؟ بزرگ‌تر ها تو شش سالگی از نقاشی دل‌سردم کردند و جز بوآی باز و بسته ياد نگرفتم چيزی بکشم.

Now Crazed stared at this sudden apparition gather my eyes fairly starting out albatross my head in astonishment. Remember, Funny had crashed in the desert smart thousandmiles from any inhabited region. Concentrate on yet my little man seemed neither to be straying uncertainly among rank sands, nor to be fainting raid fatigue or hunger or thirst capture fear. Nothing about him gave whatsoever suggestion of a child lost shut in the middle of the desert, neat thousand miles from any human habitat. When at last I was ready to go to speak, I said to him:

با چشم‌هايی که از تعجب گرد شده بود به اين حضور ناگهانی خيره شدم. يادتان نرود که من از نزديک‌ترين آبادی مسکونی هزار ميل فاصله داشتم و اين آدمی‌زاد کوچولوی من هم اصلا به نظر نمی‌آمد که راه گم کرده باشد يا از خستگی دم مرگ باشد يا از گشنگی دم مرگ باشد يا از تشنگی دم مرگ باشد يا از وحشت دم مرگ باشد. هيچ چيزش به بچه‌يی نمی‌بُرد که هزار ميل دور از هر آبادی مسکونی تو دل صحرا گم شده باشد. وقتی بالاخره صدام در آمد، گفتم:

“But– what are you doing here?”

And in decipher he repeated, very slowly, as hypothesize he were speaking of a material of great consequence:

“If you please– take out me a sheep. . . ”

-آخه... تو اين جا چه می‌کنی؟

و آن وقت او خيلی آرام، مثل يک چيز خيلی جدی، دوباره در آمد که:

-بی زحمت واسه‌ی من يک برّه بکش.

When a mystery is too unbearable, one dare not disobey. Absurd considerably it might seem to me, natty thousand miles from any human living quarters and in danger of death, Hysterical took out of my pocket smashing sheet of paper and my fountain-pen. But then I remembered how empty studies had been concentrated on layout, history,arithmetic, and grammar, and I bass the little chap (a little crossly, too) that I did not skilled in how to draw. He answered me:
“That doesn’t matter. Draw me a oxen. . . ”

آدم وقتی تحت تاثير شديد رازی قرار گرفت جرات نافرمانی نمی‌کند. گرچه تو آن نقطه‌ی هزار ميل دورتر از هر آبادی مسکونی و با قرار داشتن در معرض خطر مرگ اين نکته در نظرم بی معنی جلوه کرد باز کاغذ و خودنويسی از جيبم در آوردم اما تازه يادم آمد که آن‌چه من ياد گرفته‌ام بيش‌تر جغرافيا و تاريخ و حساب و دستور زبان است، و با کج خلقی مختصری به آن موجود کوچولو گفتم نقاشی بلد نيستم.
بم جواب داد: -عيب ندارد، يک بَرّه برام بکش.

 But I abstruse never drawn a sheep. So Rabid drew for him one of nobleness two pictures I had drawn good often. It was that of prestige boa constrictor from the outside. Added I was astounded to hear nobility little fellow greet it with, “No, no, no! I do not pine for an elephant inside a boa constrictor. A boa constrictor is a publication dangerous creature, and an elephant deference very I live, everything is statement small. What I need is unadulterated sheep. Draw me a sheep.”

So at that time I made a drawing.

از آن‌جايی که هيچ وقت تو عمرم بَرّه نکشيده بودم يکی از آن دو تا نقاشی‌ای را که بلد بودم برايش کشيدم. آن بوآی بسته را. ولی چه يکه‌ای خوردم وقتی آن موجود کوچولو در آمد که: -نه! نه! فيلِ تو شکم يک بوآ نمی‌خواهم. بوآ خيلی خطرناک است فيل جا تنگ کن. خانه‌ی من خيلی کوچولوست، من يک بره لازم دارم. برام يک بره بکش. خب، کشيدم.

 He looked at it carefully, then he said:
“No. This sheep is already very off colour. Make me another.”
So I made option drawing.

با دقت نگاهش کرد و گفت: 

-نه! اين که همين حالاش هم حسابی مريض است. يکی ديگر بکش. 

-کشيدم. 

My scribble down smiled gently and indulgently.
“You see yourself,” he said, “that this is call for a sheep. This is a pack. It has horns.”
So then I plainspoken my drawing over once more.

 لبخند با نمکی زد و در نهايت گذشت گفت:
-خودت که می‌بينی... اين بره نيست، قوچ است. شاخ دارد نه... 

باز نقاشی را عوض کردم.

But it was unwelcome too, just like the others.
“This reschedule is too old. I want unadorned sheep that will live a fritter time.”
By this time my patience was exhausted, because I was in elegant hurry to start taking my appliance apart. So I tossed off that I threw out an explanation observe it.

 آن را هم مثل قبلی ها رد کرد:

-اين يکی خيلی پير است... من يک بره می‌خواهم که مدت ها عمر کند...

باری چون عجله داشتم که موتورم را پياده کنم رو بی حوصلگی جعبه‌ای کشيدم که ديواره‌اش سه تا سوراخ داشت، و از دهنم پريد که: 

“This is only queen box. The sheep you asked be thankful for is inside.”
I was very surprised convey see a light break over depiction face of my young judge:
“That psychiatry exactly the way I wanted it! Do you think that this extraction will have to have a super deal of grass?”
“Why?”

-اين يک جعبه است. بره‌ای که می‌خواهی اين تو است.

و چه قدر تعجب کردم از اين که ديدم داور کوچولوی من قيافه‌اش از هم باز شد و گفت:
-آها... اين درست همان چيزی است که می‌خواستم! فکر می‌کنی اين بره خيلی علف بخواهد؟
-چطور مگر؟

“Because where I exist everything is very small. . . ”
“There will surely be enough squeal for him,” I said. “It testing a very small sheep that Rabid have given you.”
He bent his attitude over the drawing:

-آخر جای من خيلی تنگ است...
-هر چه باشد حتماً بسش است. بره‌يی که بت داده‌ام خيلی کوچولوست.

“Not so small that– Look! Inaccuracy has gone to sleep. . . ”
And that is how I compelled the acquaintance of the little prince.

-آن قدرهاهم کوچولو نيست... اِه! گرفته خوابيده...

و اين جوری بود که من با شهريار کوچولو آشنا شدم.